O πατέρας της Ιατρικής ο Ιπποκράτης έλεγε «νους υγιής εν σώματι υγιεί» και «φάρμακο σου είναι η τροφή σου»

Τι δεν έτρωγαν οι Αρχαίοι Έλληνες και ήταν τόσο έξυπνοι;

Yahoo Ειδήσεις – Τετ, 22 Ιαν 2014

• Προβολή φωτογραφίας
  Η έννοια του κάλλους και οι αρχαίοι φιλόσοφοι

Πολλές φορές η σύγχρονη επιστήμη έχει σκύψει στον τρόπο διατροφής και ζωής των αρχαίων και έχει μελετήσει αρχαία συγγράμματα σε μια προσπάθεια να απαντήσει και σε ένα απλό ερώτημα πέρα από τα πολυσύνθετα. Γιατί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν τόσο έξυπνοι;

Η απάντηση για πολλούς είναι μια και στηρίζεται στις αρχές που έθεσε ο πατέρας της Ιατρικής ο Ιπποκράτης, που έλεγε «νους υγιής εν σώματι υγιεί» και «φάρμακο σου είναι η τροφή σου».

Στηριζόμενη σε αυτές τις ρήσεις, η κ. Δήμητρα Τυλλιανάκη, χειρουργός οδοντίατρος, αν και ξεκίνησε από την κλασική ιατρική, στην πορεία ασχολήθηκε και με την ομοιοπαθητική αλλά και τη διεξοδική μελέτη των διατροφικών συνηθειών στις εποχές του Ιπποκράτη και του Πυθαγόρα.

Ο λόγος που το έκανε ήταν για να απαντήσει σε ένα ερώτημα που τη βασάνιζε έντονα. «Γιατί παρά την εξέλιξη της επιστήμης θερίζουν οι ασθένειες; Ο καρκίνος , τα καρδιοεγκεφαλικά και τα αυτοάνοσα νοσήματα;»

Ψάχνοντας τις απαντήσεις άρχισε να αμφισβητεί τη θεραπεία μόνο με φάρμακα και στάθηκε στην ολιστική αντιμετώπιση του ανθρώπου. Μάλιστα η ίδια αν και μαραθωνοδρόμος, διαπίστωσε ότι παρά τον υγιεινό τρόπο ζωής της, έκανε και λάθη, που δε γνώριζε.

Ένα από αυτά … κατανάλωνε ψωμί και μακαρόνια, κατανάλωνε δηλαδή σιτάρι. Και τί το «κακό» έχει το σιτάρι; Γλουτένη. Μια ουσία που βρίσκεται παντού στη σύγχρονη διατροφή και κρατάει σε «υπνηλία» τον εγκέφαλο. Οι αρχαίοι, σιτάρι δεν έβαζαν στο στόμα τους. Διότι δεν υπήρχε. Καλλιεργούσαν το δημητριακό Ζέα, πλούσιο σε μαγνήσιο που θεωρείται η τροφή του εγκεφάλου.

«Πριν ασχοληθώ με τη μελέτη της Ιπποκράτειας διατροφής, νόμιζα ότι έκανα καλή διατροφή, αλλά δεν έκανα. Κατανάλωνα ψωμί και μακαρόνια. Όπως διαπίστωσα στη συνέχεια, στην αρχαιότητα δεν έτρωγαν στάρι. Υπήρχε ένα δημητριακό το «Ζεα» το οποίο είναι πλούσιο σε μαγνήσιο, «τροφή» του εγκεφάλου. Για αυτό και οι προγονοί μας ήταν έξυπνοι. Υπάρχει μεγάλη πιθανότατα αυτό να οφείλεται στο ότι δεν έτρωγαν στάρι που έχει γλουτένη, ουσία που συγκολλάει τις νευρικές απολήξεις και δεν αφήνει τον εγκέφαλο να σκεφτεί ελεύθερα και να δημιουργήσει.

Μια άλλη ουσία που έχει το συγκεκριμένο δημητριακό είναι το αμινοξύ Λυσίνη το οποίο ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα και έχει ελάχιστη γλουτένη».

Η κ. Τυλλιανάκη ζυμώνει το ψωμί της με Ζέα και φτιάχνει και τα μακαρόνια της από το ίδιο δημητριακό. Είναι σούπερ τροφή και δεν χρειάζεται μεγάλη ποσότητα για να χορτάσει ο οργανισμός. Η καλλιέργεια του απαγορεύτηκε στις αρχές του 20ου αιώνα.

«Καλλιεργούνταν στην Ελλάδα και απαγορεύτηκε αιφνιδιαστικά – άγνωστο γιατί. Το έχουν οι Γερμανοί και το εξάγουν. Είναι πανάκριβο κοστίζει 6,5 ευρώ το κιλό!»

Η ίδια συνιστά στους καταναλωτές να καταναλώνουν τροφές που δεν έχουν υποστεί επεξεργασία, διότι όλες οι βιταμίνες βρίσκονται στον φλοιό.

«Βγάζουν το φλοιό των τροφίμων και στη συνέχεια οι βιταμίνες γίνονται συμπληρώματα διατροφής».

Όσον αφορά στην κατανάλωση κρέατος αυτή ήταν ελάχιστη και μόνο όταν το άτομο ήταν υγιές. Όταν υπήρχε κάποια ασθένεια δεν καταναλωνόταν κρέας.

Και η Πυθαγόρεια διατροφή στηρίζεται στην Ιπποκράτεια, με εξαίρεση στην κατανάλωση κρέατος, που για τον Πυθαγόρα, απαγορευόταν δια ροπάλου.

Ιπποφαές

Στην αρχαιότητα μεγάλη κατανάλωση είχε και ένας πορτοκαλί καρπός, το Ιπποφαές.

Περιέχει 192 βιταμίνες και είναι όλες απορροφήσιμες από τον οργανισμό.

Στις εκστρατείες του, ο Μέγας Αλέξανδρος παρατήρησε, ότι τα άρρωστα και τραυματισμένα άλογα θεραπεύονταν τρώγοντας τα φύλλα και τους καρπούς του φυτού και άρχιζε να γυαλίζει το τρίχωμα τους, από την παρατήρηση αυτή δόθηκε και η ονομασία του (ίππο – φάος = άλογο που γυαλίζει).

Έτσι άρχισαν να το χρησιμοποιούν και οι στρατιώτες του, μαζί με τον ίδιο για να είναι πιο ισχυροί στις εκστρατείες. Υπάρχουν επίσης αναφορές ότι το χρησιμοποιούσε στις εκστρατείες του και ο Τζέγκις Χαν.

Το ιπποφαές μνημονεύεται από τον Θεόφραστο, μαθητή του Αριστοτέλη, αλλά κυρίως από τον Διοσκουρίδη τον Αναζαρβέα, πατέρα της φαρμακολογίας.

Αναφορές στο Ιπποφαές υπάρχουν στην Θιβετιανή και κινέζικη ιατρική. Από το 1929, όταν για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε βιοχημική ανάλυση των καρπών του φυτού, οι γνώσεις για της φαρμακευτικές ιδιότητες του φυτού συνεχώς αυξάνονται. Πλέον υπάρχει τεκμηριωμένη γνώση (Γερμανία, Ρωσία, Καναδάς, Κίνα, Φιλανδία, Αγγλία, Σουηδία κ.α.) για το ιπποφαές και έχουν αφιερωθεί γι αυτό 5 επιστημονικά συνέδρια.

Το έλαιο του φυτού παράγεται από τους καρπούς με την μέθοδο της εκθλίψεως, χωρίς χημικά ή άλλα πρόσθετα.

Μπορεί να είμαστε ψυχοπαθείς χωρίς να το γνωρίζουμε

Ορισμένες από τις πιο γνωστές ψυχοπαθητικές προσωπικότητες της μεγάλης οθόνης μπορεί απλά να μην έχουν καμία σχέση με την ψυχοπαθολογία, υποστηρίζει σε μια ανάλυσή του ο δικανικός ψυχίατρος Samuel Leistedt.

Για την ακρίβεια, όπως αναφέρει δημοσίευμα της ιστοσελίδας qz.com, ενδέχεται εμείς οι ίδιοι να έχουμε εντελώς λανθασμένη ιδέα για τους ψυχοπαθείς γενικότερα, και κατά πάσα πιθανότητα να… γνωρίζουμε από κοντά μερικούς.

Σύμφωνα με όσα είπε σε συνέντευξή του στο ScienceNews ο Leistedt, ένας ψυχοπαθής είναι κάποιος που δεν έχει ενσυναίσθηση. Δεν έχει την ικανότητα να αναγνωρίζει συναισθήματα και δεν είναι σε θέση να βιώσει συμπάθεια ή συμπόνοια για τρίτους.

«Είναι εντελώς ψυχροί και δε γνωρίζουν τι πάει να πει συναίσθημα» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Προκειμένου να δημιουργήσει ένα «βιογραφικό», βασισμένο σε διάσημες ψυχοπαθητικές προσωπικότητες από τον κινηματογράφο, για να διδάξει στους φοιτητές ψυχιατρικής για τους ψυχοπαθείς και το πώς η λαϊκή αντίληψη γι’ αυτές τις προσωπικότητες έχει αλλάξει με το πέρασμα των χρόνων, ο Leistedt κάθισε και είδε 400 ταινίες με ψυχοπαθείς και έκανε διάγνωση για κάθε έναν από αυτούς. Αφού απέκλεισε τους υπερφυσικούς χαρακτήρες, απέμεινε με 105 χαρακτήρες ανδρών και 21 γυναικών, και ανέλυσε τις προσωπικότητές τους μαζί με μια ομάδα 10 ιατροδικαστών.

Τα αποτέλεσμα της μελέτης αυτής δημοσιεύτηκαν στο Journal of Forensic Sciences.

Οι ερευνητές αναφέρουν ότι από την ανάλυσή τους ανέκυψε ένα μοτίβο: Σχεδόν όλοι ήταν είτε κοινωνικά απροσάρμοστοι, με καταναγκαστικά χαρακτηριστικά (συνήθως σεξουαλικά κίνητρα) και τάση να σκοτώνουν, ή εξαιρετικά βίαιοι, κατά συρροή δολοφόνοι με ιδιοσυγκρασιακή συμπεριφορά.

Ο Norman Bates στην ταινία «Psycho» του Χίτσκοκ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα, όμως επίσης ο Leatherface στο «The Texas Chain Saw Massacre».

Επιπλέον, πολλοί «ψυχοπαθείς της μεγάλης οθόνης» είναι στην πραγματικότητα ψυχωτικοί.

Για παράδειγμα, ο Norman Bates, εμφανίζει σοβαρές παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις όταν… κάνει όσα κάνει, και το να «αποσυνδέεται» κανείς από την πραγματικότητα δεν είναι χαρακτηριστικό που απαντάται στους ψυχοπαθείς.

Ο Χάνιμπαλ Λέκτερ στη «Σιωπή των Αμνών» (Silence of the Lambs), δεν προκάλεσε καμία εντύπωση στον Leistedt και τους συναδέλφους του. Η «πεμπτουσία του ψυχοπαθή του Χόλιγουντ» εμφανίζει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία δεν είναι παρόντα στους ψυχοπαθείς της πραγματικής ζωής, σημειώνεται στο δημοσίευμα.

Οι ερευνητές αναφέρουν χαρακτηριστικά τα εξής: υψηλή νοημοσύνη με ιδιαίτερη προτίμηση σε πνευματικές ενασχολήσεις όπως η μουσική και οι καλές τέχνες, ματαιοδοξία, καριέρα, ήρεμη και πάντα υπό έλεγχο συμπεριφορά και μη ρεαλιστική επιδεξιότητα στο να… σκοτώνει ανθρώπους, ειδικά με λεπίδες και άλλα οικιακά αντικείμενα.

Για τους ειδικούς ο συνδυασμός αυτών των χαρακτηριστικών είναι δύσκολο να «επιτευχθεί» στην πραγματική ζωή, με ενσυναίσθηση, ή χωρίς.

Ωστόσο, αυτός ο αρχέτυπος χαρακτήρας του «ψυχοπαθή» έχει γίνει πολύ κοινός στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο τις τελευταίες δεκαετίες.

Αν λοιπόν το να παίζει κανείς βιολί επάνω από τα πτώματα των εχθρών του δεν αποτελεί χαρακτηριστικό ενός ψυχοπαθή, τι είναι αυτό που θα χαρακτήριζε κάποιον ως τέτοιον;

Το διαγνωστικό εργαλείο που έχουν στις μέρες μας στα χέρια τους οι επιστήμονες είναι μια λίστα σημείων (Psychopathy Checklist Revised, ή αλλιώς PCL-R) από χαρακτηριστικά προσωπικότητας, που περιλαμβάνουν από την αναλγησία και την έλλειψη ενσυναίσθησης, μέχρι ρηχά συναισθήματα (με άλλα λόγια την ανικανότητα να βιώσει κανείς ενοχή, ντροπή ή φόβο), την αδυναμία ανάληψης ευθύνης για τις πράξεις του, υπερβολική αυτοπεποίθηση, ανειλικρίνεια, εγωισμό, ανικανότητα σχεδιασμού για το μέλλον, παρορμητικότητα και βία.

Η ψυχοπάθεια θεωρείται ότι χαρακτηρίζει μια μοναδική εγκεφαλική δομή. Μελέτες έχουν δείξει, ότι οι εγκέφαλοι εκείνων που εμφανίζουν πολλά από τα παραπάνω χαρακτηριστικά, παρουσιάζουν ελλείψεις στην αμυγδαλή, το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που συνδέεται με τα συναισθήματα και στον προμετωπιαίο φλοιό, που σχετίζεται με τη λήψη αποφάσεων.

Μερικές φορές ένας ψυχοπαθής θα μπορούσε να είναι κάποιος πολύ… κοντινός σας.

Ο νευροεπιστήμονας James Fallon ανακάλυψε ότι οι μαγνητικές τομογραφίες του εγκεφάλου του έδειξαν… ψυχοπαθητικά χαρακτηριστικά.

Μετά από αρκετή έρευνα και αυτό-αξιολόγηση ο Fallon διέγνωσε τον ίδιο του τον εαυτό ως «pro-social psychopath», κάποιον δηλαδή που μπορεί να ελέγχει τη συμπεριφορά του μέσα στα αποδεκτά κοινωνικά πλαίσια, παρότι δεν μπορεί να βιώσει πραγματική συμπάθεια (ενσυναίσθηση) για τους άλλους.

Όσο κι αν σας ακούγεται… τρελό, δεν είναι τόσο περίεργο όσο νομίζετε. Το 1% του πληθυσμού, όπως εκτιμούν οι ειδικοί, είναι… ψυχοπαθείς. «Είμαι ενοχλητικά ανταγωνιστικός» δήλωσε ο Fallon στο Salon. «Δεν αφήνω τα εγγόνια μου να με κερδίσουν στα παιχνίδια. Είμαι μαλ… και κάνω πράγματα που εκνευρίζουν τους άλλους» είπε, ωστόσο πρόσθεσε ότι στο «θα προτιμούσε να βγάλει κάποιον “εκτός” με τα επιχειρήματά του, παρά να τον… σπάσει στο ξύλο».

_____________

*από το:

http://medicalnews.gr/2014/01/mporei-na-eimaste-psuchopatheis-choris-na-to-gnorizoume/

Φρούτα και λαχανικά, πηγές βιταμινών, Τα αυγά, πηγή βιταμινών, απαραίτητα στη διατροφή

Οι βιταμίνες είναι τάξη οργανικών χημικών ενώσεων, απαραίτητες για την κανονική αύξηση και διατήρηση ενός ζωντανού οργανισμού, ο οποίος δεν είναι σε θέση να τις συνθέσει. Ανευρίσκονται στην τροφή των (ετερότροφων) οργανισμών, δρουν ακόμη και όταν ανευρίσκονται σε πολύ μικρές ποσότητες, ενώ δεν έχουν θερμιδική αξία. Η δράση τους έγκειται στην ρύθμιση της μεταβολικής διαδικασίας και των ενεργειακών μετατροπών που συμβαίνουν στον οργανισμό. Διακρίνονται σε δύο βασικές κατηγορίες, στις υδατοδιαλυτές και στις λιποδιαλυτές.

………

Φρούτα και λαχανικά, πηγές βιταμινών, Τα αυγά, πηγή βιταμινών, απαραίτητα στη διατροφή

Βιολογική σημασία: Οι βιταμίνες ρυθμίζουν τις διάφορες αντιδράσεις του μεταβολισμού ενώ άλλοι μεταβολίτες όπως τα λίπη, οι υδατάνθρακες και οι πρωτεΐνες χρησιμοποιούνται σαν πρώτη ύλη αυτών των αντιδράσεων. Έλλειψη βιταμίνης σταματάει τις ειδικές μεταβολικές εργασίες και μπορεί να αλλάξει τη μεταβολική ισορροπία στον οργανισμό. Οι υδατοδιαλυτές βιταμίνες συμμετέχουν στη μεταφορά ενέργειας και στο μεταβολισμό των πρωτεϊνών, των υδατανθράκων και των λιπών. Μερικές από τις λιποδιαλυτές βιταμίνες αποτελούν βασικό τμήμα των βιολογικών μεμβρανών και παίζουν σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της λειτουργικής ακεραιότητάς τους. Ορισμένες δρουν σε γενετικό επίπεδο και ελέγχουν τη σύνθεση ορισμένων ενζύμων.

Παντελής ή μερική στέρηση μίας ή περισσότερων βιταμινών από τον οργανισμό προκαλεί διάφορες παθολογικές καταστάσεις (αβιταμίνωση ή υποβιταμίνωση), που υποχωρούν ταχύτατα με την πρόσληψη των βιταμινών που λείπουν. Πάντως σε ορισμένες περιπτώσεις παρατηρούνται διαταραχές του οργανισμού, εξαιτίας πολύ μεγάλων δόσεων βιταμινών (υπερβιταμινώσεις) που είναι αντίστοιχες με αυτές της παντελούς έλλειψης.

Υδατοδιαλυτές βιταμίνες: Περιλαμβάνουν τη βιταμίνη C και την ομάδα των βιταμινών Β. Είναι απλά μόρια που περιέχουν υδρογόνο, οξυγόνο και άνθρακα ενώ μερικά θείο, άζωτο και κοβάλτιο. Ο βαθμός διάλυσής τους στο νερό είναι διαφορετικός και αυτή η ιδιότητα επηρεάζει την απορρόφησή τους από το έντερο και στη συνέχεια την απέκκρισή τους και την αποθήκευση στους ιστούς του οργανισμού. Στην ελεύθερη μορφή τους οι υδατοδιαλυτές βιταμίνες είναι ανενεργές και ενεργοποιούνται όταν συνδεθούν ενζυμικά. Αφού σχηματιστεί ένα ενεργό συνένζυμο πρέπει να συνδεθεί με το κατάλληλο συστατικό πρωτεΐνης έτσι ώστε να μπορέσουν να πραγματοποιηθούν οι διάφορες αντιδράσεις.

Λιποδιαλυτές βιταμίνες: Οι βιταμίνες αυτές είναι διαλυτές στα λίπη και κατανέμονται σε 4 ομάδες Α, D , E και Κ. Κάθε μία από τις ομάδες αυτές έχει πολλές συγγενείς ενώσεις που έχουν να κάνουν με μία βιολογική δραστηριότητα. Οι βιταμίνες αυτές δεν προσφέρονται όλες από τροφικές πηγές και μερικές δημιουργούνται και συντίθενται από τους οργανισμούς. Η μονάδα μέτρησης των βιταμινών Α και D είναι μία διεθνής μονάδα η IU (international unit = διεθνής μονάδα) και βασίζεται σε μία καθορισμένη βιολογική δραστηριότητα. Η δραστηριότητα των βιταμινών Ε και Κ εκφράζονται σε μικρογραμμάρια (mg) όπως και στις υδατοδιαλυτές βιταμίνες.

Πηγή – περισσότερα http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%...AF%CE%BD%CE%B7

ΒΙΤΑΜΙΝΕΣ

Είναι οργανικές ενώσεις που σε πολύ μικρές ποσότητες είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη και την κανονική λειτουργία του οργανισμού. Οι θαυματουργές αυτές ουσίες ή δεν μπορούν να συντεθούν από τον οργανισμό ή συντίθενται, αλλά σε ανεπαρκείς ποσότητες. Για το λόγο αυτό πρέπει να λαμβάνονται με την τροφή (φαγητά και ποτά).

Οι βιταμίνες αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο για τις περισσότερες διαδικασίες του μεταβολισμού. Πολλές βιοχημικές αντιδράσεις δεν θα μπορούσαν να διεξαχθούν χωρίς την παρουσία τους. Άλλες πάλι θα γίνονταν πολύ αργά και ακανόνιστα. Οι βιταμίνες είναι αναγκαίες για την αφομοίωση των πρωτεϊνών, των υδατανθράκων και των λιπών. Συντελούν στη σύνθεση των ορμονών και των ενζύμων. Ρυθμίζουν ακόμη την ανάπτυξη, ενισχύουν το αμυντικό σύστημα του οργανισμού, ενώ τέλος σημαντικός είναι ο ρόλος τους και στην καλή λειτουργία του νευρικού συστήματος.

Ποιες βιταμίνες υπάρχουν και σε πόσες ομάδες χωρίζονται;

Σήμερα είναι γνωστές 16 βιταμίνες, κάθε μια από τις οποίες έχει διαφορετική χημική δομή και εκτελεί διαφορετική εργασία στον οργανισμό. 

Ανάλογα με τη διαλυτότητά τους χωρίζονται σε δύο μεγάλες ομάδες. Αυτές είναι: 

Οι υδατοδιαλυτές, όπως οι βιταμίνες Β1, Β2, Β6, Β12, C, το παντοθενικό οξύ (Β5), η βιοτίνη (Η) και το φολικό οξύ (Β9). Με εξαίρεση την Β12, τυχόν πλεονάζουσα ποσότητά τους δεν αποθηκεύεται στους ιστούς, αλλά αποβάλλεται από τον οργανισμό. Παρ' όλα αυτά, η υπερβολική δοσολογία τους, κυρίως μέσω φαρμακευτικών σκευασμάτων, μπορεί να οδηγήσει σε ανεπιθύμητες παρενέργειες.

Οι λιποδιαλυτές, όπως είναι οι βιταμίνες Α, D, E, και Κ. Σε αντίθεση με τις υδατοδιαλυτές έχουν την τάση ν'αποθηκεύονται στους ιστούς και ιδιαίτερα στο ήπαρ. Έτσι τυχόν βραχυπρόθεσμη έλλειψή τους στον οργανισμό μπορεί ν'αναπληρωθεί από τη χρήση αυτών των αποθεμάτων. Τακτική υπερδοσολογία όμως, και κατά συνέπεια υπερβολική τους συγκέντρωση, έχει πολύ δυσάρεστες επιπτώσεις στην υγεία.

Πώς εξασφαλίζεται η πλήρης κάλυψη των αναγκών του οργανισμού σε βιταμίνες;

Σύμφωνα με τις σύγχρονες απόψεις της διαιτολογίας, δεν βοηθάει και πολύ το να γνωρίζουμε πόσα μιλιγκράμ από την κάθε βιταμίνη χρειαζόμαστε ημερησίως. Κύρια προϋπόθεση για την πλήρη επάρκεια του οργανισμού σε βιταμίνες είναι μια πλήρης και ισορροπημένη διατροφή. Σημαντικός παράγοντας είναι ακόμη και η κίνηση στον καθαρό αέρα, μια και ο οργανισμός χρειάζεται π.χ. για το σχηματισμό της βιταμίνης D το φως του ήλιου. Μια διατροφή πλούσια σε βιταμίνες περιλαμβάνει δημητριακά ολικής άλεσης, φρέσκα φρούτα και λαχανικά, γάλα και γαλακτοκομικά προϊόντα, ψάρια και, με μέτρο, κρέας.

Μερικές χρήσιμες υποδείξεις:

- Τρώτε σε καθημερινή βάση φρέσκα φρούτα και λαχανικά. Συνδυάζουν υψηλή περιεκτικότητα σε βιταμίνες με χαμηλή περιεκτικότητα σε θερμίδες. - Προτιμάτε εντόπια φρούτα και λαχανικά εποχής. Κατά κανόνα είναι καλύτερα ωριμασμένα και το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στη συλλογή, τη μεταφορά και την αποθήκευσή τους, και στην κατανάλωση είναι συντομότερο. Είναι επομένως πλουσιότερα σε βιταμίνες από τα αντίστοιχα εισαγόμενα.

- Τροφές από δημητριακά ολικής άλεσης, όπως το ψωμί, τα ζυμαρικά ή το μούσλι έχουν πολύ υψηλότερη περιεκτικότητα σε βιταμίνες, ιδιαίτερα Ε, Β1, και Β6, απ' ό,τι οι αντίστοιχες τροφές μερικής άλεσης, όπως π.χ. το άσπρο ψωμί.

- Τα παραμελημένα όσπρια, όπως π.χ. τα φασόλια, οι φακές και τα ρεβύθια περιέχουν πολύτιμες βιταμίνες της σειράς Β, φολικό οξύ και βιταμίνη Ε. 

- Αν βραχυπρόθεσμα δεν έχετε τη δυνατότητα να βρείτε φρέσκα λαχανικά, προτιμήστε τα κατεψυγμένα λαχανικά από τις κονσέρβες. Με την τεχνική της κατάψυξης οι βιταμίνες διατηρούνται καλύτερα απ' ό,τι με την κονσερβοποίηση.

- Αγοράζετε τα φρούτα και τα λαχανικά σε μικρές ποσότητες. Μεγάλο χρονικό διάστημα διατήρησής τους συνεπάγεται κατά κανόνα καταστροφή των βιταμινών.

- Διατηρήστε τα ευπαθή λαχανικά και φρούτα οπωσδήποτε στο ψυγείο. Αλλά και τα λιγότερο ευπαθή σε δροσερό μέρος (υπόγειο ή αποθήκη).

- Προστατέψτε τα τρόφιμα από το φως και τον αέρα. Οι υπεριώδεις ακτίνες καταστρέφουν προπαντός τη βιταμίνη Α. Το οξυγόνο προσβάλλει επίσης πολλές βιταμίνες.

- Τα φρούτα και τα λαχανικά πρέπει πρώτα να πλένονται και μετά να τεμαχίζονται και όσο περισσότερος είναι ο τεμαχισμός τους τόσο περισσότερες βιταμίνες διαλύονται από το νερό. Καλύτερα είναι να πλένονται σε στάσιμο νερό, γιατί η πίεση του τρεχούμενου νερού παρασέρνει αρκετές πολύτιμες ουσίες. Ακόμη, μερικές σταγόνες λεμόνι ή ξύδι σε τεμαχισμένα ή πολτοποιημένα φρούτα ή λαχανικά επιβραδύνουν σημαντικά την αποδόμηση της βιταμίνης C.

- Ακόμη, και αν δεν είναι πάντοτε εύκολο, η κατσαρόλα πρέπει να μένει κλειστή κατά τη διάρκεια του βρασίματος των τροφίμων. Ο ατμός που διαφεύγει συμπαρασύρει μαζί του βιταμίνες, ενώ το οξυγόνο του αέρα που εισέρχεται συμπληρώνει τη μικρή αυτή "καταστροφή".

Πώς γίνεται καλύτερα η πρόσληψη των βιταμινών;

Σημαντικότατος παράγοντας για την κατά το δυνατόν καλύτερη πρόσληψη των βιταμινών από τον οργανισμό είναι ο τρόπος διατήρησης και παρασκευής των τροφών. Οι περισσότερες βιταμίνες είναι ευπαθείς στο φως, στη θερμότητα και στο οξυγόνο. Ορισμένα λαχανικά, π.χ. το σπανάκι, οι πράσινες σαλάτες ή τα φασολάκια, αν μείνουν σε θερμοκρασία δωματίου, χάνουν μετά από μια ημέρα το 40% της περιεκτικότητάς τους σε βιταμίνη C. Μετά από δύο ημέρες, το ποσοστό αυτό απώλειας φθάνει ήδη το 80%. Το ίδιο ισχύει και για την παρασκευή τους. Δεκαπεντάλεπτη παραμονή φρούτων ή λαχανικών μέσα σε νερό έχει ως αποτέλεσμα να χάσουν 30% της περιεκτικότητάς τους σε βιταμίνες.

Υπάρχουν κίνδυνοι από την υπερβολική λήψη βιταμινών;

Η κατάχρηση βιταμινών δεν είναι απαλλαγμένη από κινδύνους, όπως ακριβώς γίνεται και με τα φάρμακα. Γιατί, εφόσον έχουν καλυφθούν οι ανάγκες του οργανισμού, η επιπλέον ποσότητα βιταμινών οδηγεί σε απρόβλεπτες και δυσάρεστες παρενέργειες. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις λιποδιαλυτές βιταμίνες που έχουν την τάση να συσσωρεύονται στους ιστούς. Εμφανίζεται τότε η λεγόμενη υπερβιταμίνωση, με συμπτώματα όπως πονοκέφαλοι, ηπατικές βλάβες, παραμόρφωση οστών, μυαλγίες κ.ά. Ιδιαίτερα η λήψη φαρμακευτικών βιταμινούχων σκευασμάτων πρέπει να συμβαδίζει με τις πραγματικές ανάγκες του οργανισμού (π.χ. όταν κάποια πάθηση έχει ως αποτέλεσμα την έλλειψη συγκεκριμένων βιταμινών), και να είναι χρονικά περιορισμένη. Ο κίνδυνος δυσάρεστων επιπτώσεων από την υπερβολική πρόσληψη βιταμινών είναι μεγαλύτερος από την υποτιθέμενη τις περισσότερες φορές έλλειψή τους, ιδιαίτερα όταν η διατροφή είναι ποικίλη και ισορροπημένη.

Πολλές βιομηχανίες τροφίμων προσφέρουν χυμούς φρούτων, αναψυκτικά, μούσλι και άλλες τροφές εμπλουτισμένες τεχνητά με επιπλέον βιταμίνες, και για το λόγο αυτό ιδιαίτερα ελκυστικές. Η κατανάλωσή τους δεν εμφανίζει κατ' αρχήν κάποιο ιδιαίτερο κίνδυνο. Πίσω, όμως, από μια πλούσια βιταμινούχα πρόσοψη κρύβονται συχνά τροφές πλούσιες σε ζάχαρη και λίπη. Θα πρέπει, λοιπόν, κατά την αγορά μαζί με την περιεκτικότητα των τροφών αυτών σε βιταμίνες να εξετάζεται και η περιεκτικότητά τους σε ζάχαρη, λίπη ή άλλες πρόσθετες ουσίες.

Ποιος είναι ο ρόλος των φαρμακευτικών βιταμινούχων σκευασμάτων; Τα τελευταία χρόνια έχουν πολλαπλασιαστεί τα φαρμακευτικά βιταμινούχα σκευάσματα με τη μορφή δισκίων ή σκόνης. Γενικά ισχύει ο ακόλουθος κανόνας: Η καλύτερη προφύλαξη από τις ασθένειες είναι μια πολύπλευρη και πλούσια σε βιταμίνες τροφή κι ένας υγιεινός τρόπος ζωής.

http://www.neo.gr/website/ergasiamathiti/28.htm

Υπερβιταμίνωση

…Πάντως σε ορισμένες περιπτώσεις παρατηρούνται διαταραχές του οργανισμού, εξαιτίας πολύ μεγάλων δόσεων βιταμινών (υπερβιταμινώσεις) που είναι αντίστοιχες με αυτές της παντελούς έλλειψης.… .Η υπερβολική δόση βιταμίνης Α, με ποσότητες που υπερβαίνουν τα 100.000 ΙU την ημέρα, μπορεί να έχει πολύ δυσάρεστες συνέπειες. Καθώς η βιταμίνη είναι λιποδιαλυτή, δεν αποβάλλεται από τον οργανισμό, αλλά αποθηκεύεται στο ήπαρ, όπου, τελικά, μπορεί να ανέλθει σε τοξικά επίπεδα. Τα συμπτώματα αυτής της υπερβιταμίνωσης είναι ναυτίες, ξήρανση του δέρματος, πτώση των μαλλιών, πόνος στα οστά, υπνηλία και υπερβολική κόπωση. Φαινόμενα υπερβιταμίνωσης Α είχαν παρατηρηθεί παλαιότερα σε κατοίκους της Αρκτικής, που κατανάλωναν συκώτι πολικής αρκούδας. Επίσης, υπερβιταμίνωση μπορεί να προέλθει από υπερβολική χρήση βιταμινούχων σκευασμάτων.

Αποσπάσματα από http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%...AF%CE%BD%CE%B7

Αλόη η γνησία (Aloe vera)

Αλόη η γνησία

Η Αλόη η γνησία (Aloe vera), επίσης γνωστή ως φαρμακευτική αλόη, είναι ένα είδος εύχυμου φυτού που κατά πάσα πιθανότητα κατάγεται από τη Βόρεια Αφρική, τις Κανάριους Νήσους και το Πράσινο Ακρωτήρι. Η Αλόη η γνησία μεγαλώνει σε άνυδρα κλίματα και συναντάται ευρέως στην Αφρική και άλλες άνυδρες περιοχές. Το είδος είναι γνωστό για τη χρήση του σε εναλλακτικές θεραπείες με χρήση φυτών. Πολλές επιστημονικές μελέτες έχουν γίνει για τη χρήση της, κάποιες όμως έρχονται σε αντίθεση με αυτές. Παρά τις αντιθέσεις αυτές, υπάρχουν στοιχεία ότι εκχυλίσματα της αλόης της γνησίας μπορεί να είναι χρήσιμα στην περιποίηση για επούλωση πληγών και εγκαυμάτων, αλλά και για την αντιμετώπιση του διαβήτη και αυξημένων λιπιδίων στο αίμα. Αυτές οι θετικές επιπτώσεις θεωρούνται ότι οφείλονται στην παρουσία στοιχείων όπως πολυσακχαρίτες, ανθρακινόνη και λεκτίνες. 

Μορφή

Η Αλόη η γνησία είναι ένα φυτό, {ανήκει στην κατηγορία των κρίνων} που φτάνει γύρω στα 60 έως 100 εκ. σε ύψος. Τα φύλλα είναι παχιά και σαρκώδη, πράσινα προς το πράσινο-γκρι, με ορισμένες ποικιλίες να εμφανίζουν λευκά στίγματα στις επιφάνειες των φύλλων. Το περίγραμμα των φύλλων έχει μικρά λευκά αγκάθια. Βγάζει άνθη το καλοκαίρι, τα οποία κρέμονται από ένα και μόνο βλαστό που φτάνει τα 90 εκ. σε ύψος. Τα άνθη έχουν σωληνοειδή μορφή, με κίτρινη στεφάνη που φτάνει γύρω στα 2 έως 3 εκ. 

Ταξινόμηση και Ετυμολογία

Διάστικτες μορφές της Αλόης της γνησίας πολλές φορές αναφέρονται ως Αλόη η γνησία ποικ. σινική.

Το είδος διαθέτει μια σειρά από συνώνυμα: Αλόη του Μπαρμπάντος Miller, αλόη η ινδική Royle, αλόη Perfoliata L. ποικ. γνησία και αλόη η κοινή Lam. καθώς και κοινές ονομασίες, συμπεριλαμβανομένων των: κινέζικη αλόη, ινδική αλόη, αληθινή αλόη, αλόη των Μπαρμπάντος, το φυτό των πρώτων βοηθειών. Το όνομα vera του γένους σημαίνει αληθές ή γνήσιο. Ορισμένα συγγράμματα αναγνωρίζουν τη μορφή της αλόης της γνησίας με τα λευκά στίγματα ως Aloe Vera ποικ. Chinensis , ωστόσο, τα είδη ποικίλλουν όσον αφορά στις κηλίδες στα φύλλα και έχει προταθεί ότι η διάστικτη μορφή της αλόης της γνησίας μπορεί να ανήκει στο ίδιο γένος με την Aloe Massawana. Το είδος περιγράφηκε αρχικά από τον Κάρολο Λινναίο το 1753 ως Aloe Perfoliata ποικιλία Vera και έχει περιγραφεί και πάλι από το Nicolaas Laurens Burman ως Aloe Vera στο βιβλίο Flora Indica την 6η Απριλίου 1768 και ως Aloe Barbadensis από το Philip Miller περίπου δέκα ημέρες μετά τον Burman στο βιβλίο Gardener's Dictionary.

Τεχνικές με βάση τη σύγκριση του DNA υποδηλώνουν ότι η αλόη η γνησία συνδέεται στενά με την Aloe Perryi, ένα είδος που είναι ενδημικό στην Υεμένη. Παρομοίως, η σύγκριση του DNA χλωροπλαστών παραπέμπει στο ότι η αλόη η γνησία συνδέεται στενά με τις Aloe Forbesii, Aloe Inermis, Aloe Scobinifolia, Aloe Sinkatana και το Aloe Striata. Εκτός από το νοτιοαφρικανικό είδος, την Aloe Striata, τα είδη αυτά της αλόης, απαντώνται στη Socotra (Υεμένη), στη Σομαλία και στο Σουδάν. Η προφανής έλλειψη φυσικών πληθυσμών των ειδών αυτών, έχει οδηγήσει ορισμένους ερευνητές να προτείνουν ότι η αλόη η γνησία ίσως είναι υβριδικής καταγωγής. 

Ιστορικά στοιχεία

Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν την αλόη τη γνησία για τη θεραπεία πληγών. Κατά το Μεσαίωνα, το κίτρινο υγρό που βρίσκεται μέσα στα φύλλα χρησιμοποιούνταν ως καθαρτικό. Αξίζει να σημειωθεί ότι η επεξεργασμένη αλόη που περιέχει αλοΐνη χρησιμοποιείται γενικά ως καθαρτικό, ενώ ο επεξεργασμένος χυμός από αλόη τη γνησία δεν περιέχει συνήθως σημαντικές ποσότητες αλοΐνης.

Χρήσεις

Αρκετά ενυδατικά προϊόντα περιέχουν Αλόη την γνησία.

Διάκριση μεταξύ της αλοΐνης και του ζελέ του φυτού

Η αλόη η γνησία όταν τεμαχιστεί εκκρίνει δύο υγρά, τα οποία έχουν διαφορετικές επιδράσεις και ιδιότητες. Ο κιτρινο-πράσινος χυμός ο οποίος ως επί το πλείστον εκκρίνεται όταν κοπεί η πράσινη επιφάνεια του φύλλου είναι ερεθιστικός. Αυτός περιέχει την αλοΐνη η οποία έχει όμοια σύνθεση με το κόμμι. Από την άλλη, το διαφανές υγρό που εκκρίνεται από το εσωτερικό του φύλλου, είτε αυτό τεμαχιστεί ή συνθλιβεί, είναι καταπραϋντικό και λέγεται ότι βοηθά στην επούλωση.

Ιατρικές Χρήσεις

Η αλόη η γνησία χρησιμοποιείται στον τομέα της εναλλακτικής ιατρικής και στης οικιακής χρήσης πρώτες βοήθειες. Τόσο ο ημιδιαφανής εσωτερικός πολτός (ζελέ) όσο και η κίτρινη ρητινοειδής αλοΐνη χρησιμοποιούνται εξωτερικά για να ανακουφίσουν το δέρμα από τραυματισμούς και δερματικές δυσφορίες. Ως φυτοθεραπεία, ο χυμός της αλόης βέρα συνήθως πίνεται για την ανακούφιση από δυσφορία του πεπτικού συστήματος (καούρες). Κάποια σύγχρονη έρευνα προτείνει ότι η αλόη η γνησία ενδέχεται να επιβραδύνει σημαντικά την επούλωση μιας πληγής σε σύγκριση με τους συνηθισμένους τρόπους θεραπείας. Άλλες αξιολογήσεις σε τυχαίες και ελεγχόμενες κλινικές δοκιμές δεν έχουν παράσχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο ότι η αλόη βέρα έχει κάποιο ισχυρό φαρμακευτικό αποτέλεσμα.

Σήμερα, η αλόη η γνησία χρησιμοποιείται εσωτερικά και εξωτερικά από τον άνθρωπο. Το ζελέ που βρίσκεται στα φύλλα χρησιμοποιείται για την ανακούφιση σε μικρής σπουδαιότητας εγκαύματα, πληγές, και διάφορες δερματικές παθήσεις, όπως το έκζεμα και η δερματοφύτωση. Ο χυμός χρησιμοποιείται για να αντιμετωπιστεί ποικιλία των παθήσεων του πεπτικού συστήματος. Η εναλλακτική ιατρική με τη χρήση φυτών για θεραπεία ήταν δημοφιλής στη δεκαετία του 1950, σε πολλές δυτικές χώρες. Οι ευεργετικές ιδιότητες από τη χρήση του ζελέ είναι σχεδόν άμεσες και, επίσης, προσθέτουν ένα επιπλέον στρώμα πάνω στις πληγές που λέγεται ότι μειώνει την πιθανότητα μόλυνσης.

Έχουν γίνει πολύ λίγες μελέτες σχετικά με πιθανά οφέλη του ζελέ της αλόης της γνησίας με εσωτερική χρήση. Συστατικά της αλόης της γνησίας ενδέχεται να εμποδίζουν την ανάπτυξη όγκων. Υπήρξαν ορισμένες μελέτες σε ζώα που δείχνουν ότι το εκχύλισμα της αλόης της γνησίας έχει σημαντικές αντι-υπεργλυκαιμικές ιδιότητες και μπορεί να είναι χρήσιμο για τη θεραπεία του διαβήτη τύπου Β. Οι μελέτες αυτές δεν έχουν εφαρμοστεί σε ανθρώπους.

Α. Αθλητικές κακώσεις , Αιμορροίδες, Ακμή, Αλλεργίες, Αναζωογόνηση μαλλιών και δέρματος κεφαλής, Αναιμία, Αρθρίτιδα, Ασθμα, Αφυδατωμένο δέρμα, Αφθες, ΑIDS, Αγχος, Απόστημα κερατοειδούς, Αντιμυκητικό, Αντιβιοτικό, Αιμοκάθαρση, Ανανέωση των κυττάρων του αίματος, Αποτοξίνωση εντέρου, Αποσμητικό, Αποτοξίνωση ήπατος, Αυπνίες, Αντιόξινο, Ανεμοβλογιά. Β. Βρογχίτιδα, Βακτηριοκτόνο, Βλάβες απο ακτινοθεραπείες.

Πηγή: wikipedia.org