Ήταν για την πόλη το καμάρι, το έμβλημα της άρχουσας τάξης των Τρικάλων που κατά κύριο λόγο περιελάμβανε τότε τους πλούσιους ομολογουμένως γαιοκτήμονες του θεσσαλικού κάμπου, τους λιγοστούς ευκατάστατους επιστήμονες λόγω κυρίως της περιουσίας των πεθερικών τους, τους βιοτέχνες και τους εμπόρους, με βασικό χρώμα στη φανέλα του το μπλε. Αντίθετα, η ΑΕΤ φορούσε κόκκινα και υποστηριζόταν με πάθος κυρίως από τις λαϊκότερες τάξεις στις απόμερες γειτονιές και τα χωριά των Τρικάλων και η οποία είχε επίσης συγχωνευτεί κατά καιρούς με άλλα σωματεία από την ίδρυσή της, το 1947.
Η αντιπαλότητά τους κατά την αγωνιστική περίοδο του 1962-63 που αμφότερες μετείχαν στη Β΄ Εθνική, είχε ως συνέπεια την κατάληψη της 2ης και 4ης θέσης και την απώλεια τόσο του πρωταθλήματος για την Α.Ε. Τρικάλων λόγω της ισοβαθμίας της με τον Εδεσσαϊκό, όσο και βασικότερα της ευκαιρίας σε μία από τις δύο τρικαλινές ομάδες να διεκδικήσει την άνοδο στην ανώτατη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου μέσω των αγώνων μπαράζ που θα ακολουθούσαν. Το συγκεκριμένο υποτιμητικό γεγονός για την τοπική φίλαθλη κοινωνία και την πόλη ολόκληρη, υποχρέωσε τα μέλη των δύο σωματείων, όσο και των ίδιων των παικτών, να ξεπεράσουν οποιεσδήποτε έριδες, εμπόλεμες καταστάσεις και αντιρρήσεις του παρελθόντος και να προχωρήσουν στη αναγκαστική συγχώνευση. Στις 10 Ιουλίου 1963 λοιπόν, ιδρύθηκε ο Α.Ο. Τρίκαλα με φανέλα κόκκινη-μπλε και έμβλημα δύο ενωμένους κύκλους ανάλογων χρωματισμών.
Τη νέα ομάδα στελέχωσαν οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές των δύο προηγούμενων σωματείων, ενώ οι υπόλοιποι εντάχθηκαν στη ‘’Δήμητρα Τρικάλων’’ που δημιουργήθηκε για το σκοπό αυτό ακριβώς.
Λίγα χρόνια αργότερα τον γνώρισα στο γυμνάσιό μας. Ήταν μερικές τάξεις μεγαλύτερος από μένα. Βάδιζε συνήθως σκυφτός αλλά δεν ήταν αυτό το χαρακτηριστικό του. Όταν έπαιζε μπάλα στην ομάδα του γυμνασίου μας, του Β’ Εξαταξίου Γυμνασίου Αρρένων Τρικάλων, στα φιλικά παιχνίδια συνήθιζε να μην φοράει αθλητικά παπούτσια, εκείνα που υπήρχαν τότε και που φυσικά δεν είχαν καμία σχέση με τα σημερινά και τις βαρύγδουπες μάρκες και εταιρείες, αλλά να παίζει ξυπόλητος, ειδικά στις ημερήσιες εκδρομές μας στις άφθονες επίπεδες εκτάσεις γύρω από τον ποταμό Τσιοπελάκο, που περνάει έξω από τα Τρίκαλα και ενώνεται πιο κάτω στον κάμπο με τον Ληθαίο, το κλασσικό ποτάμι που διασχίζει την πόλη των Τρικάλων. Αναφέρομαι στον Απόστολο Τόσκα, τον Τόλιο όπως χαϊδευτικά τον αποκαλούσαμε εμείς, ένα κλασσικό σέντερ-μπάκ της ομάδας των Τρικάλων (Α.Ο. Τρίκαλα) που αργότερα πήρε μεταγραφή για την ομάδα της ΑΕΚ. Τον έφερα στο νου μου ξαφνικά κυριακάτικα διαβάζοντας το βιβλίο του Άγγελου Γέροντα: "Χωρίς κασκόλ-διηγήματα της μπάλας", στο δεύτερο διήγημα της μικρής, ούτως ή άλλως, αυτής συλλογής που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος’’, η οποία με πήγε τόσα χρόνια πίσω! Τρία μόλις και μετά βίας τα διηγήματά της, τα οποία υμνούν την "στρογγυλή θεά", γραμμένα με νεανική συγκίνηση για ένα άθλημα που τα τελευταία χρόνια διαβρώθηκε από τον χουλιγκανισμό, την ανοησία και το συμφέρον, αλλά εξακολουθεί τα μέγιστα να συγκινεί μικρές και μεγαλύτερες γενιές.
Στο πρώτο διήγημα, ένας Έλληνας αθλητικός συντάκτης, απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής, ξεδιπλώνει ένα επαγγελματικό ταξίδι του στην Αργεντινή ενόψει του παγκόσμιου πρωταθλήματος ποδοσφαίρου τον Μάιο του 2001, ως απεσταλμένος ενός αθλητικού ραδιοφωνικού σταθμού της Αθήνας. Εκεί ο δημοσιογράφος δεν περιορίζεται μόνο στα ποδοσφαιρικά του ‘’καθήκοντα’’, αφού κατά τύχη ήταν ταυτόχρονα και άριστος γνώστης της Ισπανικής γλώσσας. Περιγράφει την πόλη του ταγκό με τα αποικιακά κτίσματα, τους ουρανοξύστες και τις γειτονιές της φτώχειας, και γνωρίζεται με ένα άστεγο που ζει στο δρόμο παρέα με το ραδιοφωνάκι που του χαρίζει μοναδική χαρά ακούγοντας τις μεταδόσεις των αγαπημένων του αγώνων. Ένα βράδυ ξημερώνεται μαζί του πίνοντας άφθονες τοπικές μπύρες και συζητώντας φάσεις ποδοσφαιρικών αγώνων. Αυτός λοιπόν ο ‘’έκπτωτος της ζωής’’, έχοντας το τρανζίστορ στο αυτί του εγκατέλειψε λίγες μέρες αργότερα ετούτο τον μάταιο κόσμο όταν η ομάδα του ισοφάρισε. Ο αθλητικός συντάκτης επιπλέον αναφέρεται όχι μόνο σε αυτά, αλλά και άλλα σημαντικά πράγματα που συνέβαιναν στην Αργεντινή εκείνα τα χρόνια. Ιδιωτικοποιήσεις, άγρια λιτότητα, πάγωμα μισθών, όλα οδηγίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. ‘’Μύριζε κατάρρευση…’’, λέει κάπου αναμένοντας μια αργεντινή συνάδελφό του.
Στο δεύτερο διήγημα τη συλλογής, ένας φτασμένος μεσήλικας ψυχίατρος βρίσκεται τον Οκτώβριο του 2008 με τους συμμαθητές του σε μια ταβέρνα της Νέας Φιλαδέλφειας. Ενώ η περιοχή του είναι αρκούντως οικεία, δυσκολεύεται να βρει το συγκεκριμένο σημείο, κι αυτό γιατί λείπει από την περιοχή το ιερό σημάδι, το γήπεδο της Α.Ε.Κ. Αντί αυτού μια άχαρη αλάνα, γεμάτη από άκομψες διαφημιστικές πινακίδες. Κάποια στιγμή αναρωτιέται: ‘’…Ποιοι τα ‘χαν καταφέρει έτσι; Οι πολιτικοί που καλλιέργησαν φρούδες ελπίδες ότι το νέο γήπεδο θα ενταχθεί στα ολυμπιακά έργα; Ο επιπόλαιος διοικητικός παράγοντας που έστειλε τις μπουλντόζες και το κατεδάφισαν σε μερικές μέρες; Ο δήμαρχος της Νέας Φιλαδέλφειας που αργότερα το μετάνιωσε φρικτά; Οι περίφημοι ‘’οικολόγοι’’ που έδρασαν και στον Βοτανικό; Επιχειρηματίες που αλληλοεξουδετερώθηκαν; Μερικοί στενόμυαλοι γραφειοκράτες δικαστές…’’; Λίγο αργότερα καταλήγει μονολογώντας: ‘’…Μάλλον όλοι αυτοί μαζί..’’. Καθώς τριγυρίζει σε χώρους γνωστούς γύρω από το πρώην γήπεδο, θυμάται τα παιδικά του χρόνια, όταν παρέα με τον πατέρα του πήγαιναν στο γήπεδο ανάμεσα σε ιαχές και βρισιές των Ενωσιτών και φυσικά των φιλοξενουμένων, γεμίζοντας τις σελίδες του διηγήματος αναμνήσεις για το παίξιμο κάποιων θρυλικών μορφών της ΑΕΚ.
Στο τρίτο διήγημα, μια Λιθουανή γυναίκα που παρακολουθεί από τα καθίσματα των επισήμων στο κλειστό γήπεδο του Ο.Α.Κ.Α. , καμαρώνει το γιό της που παίζει με τον Παναθηναϊκό κόντρα στην ισπανική ομάδα για τον ημιτελικό της Ευρωλίγκα, ενώ ταυτόχρονα αναλογίζεται το πως… της προέκυψε αυτό το παιδί. Ήταν τότε το 1976, τον Μάιο, όταν η ίδια συγκαταλεγόταν στα μεγάλα αστέρια της εθνικής ομάδας χάντμπολ, της τότε περιώνυμης ΕΣΣΔ. Παρά την αντίθετη γνώμη του προπονητή και θαυμαστή της και επιπλέον συνεργάτη της KGB, μένει έγκυος από τον αγαπημένο της. Ο προπονητής είναι ξεκάθαρος μαζί της: ’’…Κι ύστερα, Ρίτα, πάνω απ’ όλα η πατρίδα. Αυτό μην το ξεχνάς. Εκατομμύρια σύντροφοι σε όλη τη Σοβιετική Ένωση περιμένουν από σένα το μετάλλιο. Το χρυσό. Αυτό, Ρίτα, μην το ξεχνάς, ούτε εσύ ούτε τ’ άλλα κορίτσια… Πρέπει να κάνεις έκτρωση όσο πιο γρήγορα γίνεται, αυτή είναι η γνώμη μου’’.Τρία διηγήματα σε 64 συνολικά σελίδες, που μπορεί να μην περικλείονται ούτε να εμπεριέχουν το δραματικό στοιχείο ή το ανατρεπτικό στοιχείο του μοντερνισμού, όμως σαγηνεύουν και αποζημιώνουν τον αμέριμνο αναγνώστη με την απλότητα και την αγάπη τους για το συγκεκριμένο άθλημα, τη στρογγυλή θεά του ποδοσφαίρου και ακόμα τη μνήμη των αθώων εποχών της γενιάς μας.
Ο Άγγελος Γέροντας γεννήθηκε το 1962 στην Αθήνα, είναι γιατρός-νευρολόγος κι έχει γράψει αρκετά πεζογραφήματα, πολλά από τα οποία είναι δημοσιευμένα και μεταφρασμένα σε ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει ιδιαίτερη ενασχόληση στα πεδία της νοητικής υστέρησης και της επιληψίας, ενώ παράλληλα είναι τακτικό μέλος της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, του Συλλόγου των Αθηναίων και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Αρκετά από τα βιβλία του είδαν πολλές εκδόσεις από διαφορετικούς εκδοτικούς οίκους.
H παραπάνω συλλογή διηγημάτων, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει, ότι αποτελεί μία ελεγεία πάνω στη χαμένη μας νιότη, ίσως όμως με κάποια μεγάλη και εμφανή δόση άρνησης στην βεβαιότητα του Arthur Schopenhauer όταν αυτός υποστήριζε ότι "…Καμιά φορά νοσταλγούμε έναν μακρινό τόπο, ενώ στην πραγματικότητα νοσταλγούμε μόνο το χρόνο που ζήσαμε εκεί, τότε που ήμαστε πιο νέοι και πιο φρέσκοι. Έτσι λοιπόν μας ξεγελάει ο χρόνος: φορώντας τη μάσκα του χώρου. Αν ταξιδέψουμε ως εκεί, θα συνειδητοποιήσουμε την πλάνη μας", για τους δικούς μας βεβαίως ο καθένας λόγους!
__________________________
Βιβλιογραφικές αναφορές:
Γέροντας Δ. Άγγελος: Χωρίς κασκόλ. Διηγήματα της μπάλας.
Εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος. 2011. Αθήνα.
Σοπενάουερ: Στοχασμοί. Επιλογή από το έργο του.
Μετάφραση: Ν.Μ Σκουτερόπουλος. Κλάους Μπέτσεν.
Εκδόσεις Στιγμή. 2005. Αθήνα.
Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης
Δ/ντής Χειρουργικής
Παν/κό Νοσ. Ηρακλείου
* Ιατρικός Τύποςhttp://www.iatrikostypos.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου